Ben je in Kirgizië met kinderen en op zoek naar groene weides, prachtige bergmeren, wijdse uitzichten en een wilde rivier? Kortom, wil je kennis maken met de spectaculaire natuur die het land te bieden heeft? Ga dan eens naar de Grigorievka en Semyonovka vallei. In de lokale taal ook wel Chon Ak Suu genoemd. Wij maakten een tocht naar deze beide valleien en hadden een leuk dagje uit.

Valleien

De Grigorievka en Semyonvka valleien zijn twee naast elkaar liggende valleien waar de rivier de Chon Ak Suu doorheen stroomt. De valleien liggen ongeveer 60 kilometer ten oosten van de stad Cholpon-Ata en zijn beiden ongeveer 35 kilometer lang. De valleien staan bekend om hun prachtige groene weides, ook wel jailoo’s genoemd, de wilde rivier de Ak Suu en de steile kliffen in het centrale gedeelte. Ook vind je midden in de valleien twee hoge bergen, de Kum Bel van 4200 meter en de Eskenbulak van 4647 meter. Je kunt hier verschillende meerdaagse hikes maken, overnachten in een joertkamp, paardrijden en zeldzame vogels spotten. Wij besloten een georganiseerde dagtrip te boeken bij een lokaal bureautje in Cholpon-Ata, compleet met chauffeur (en tevens gids) en een lunch in een joert langs de rivier. 

Semyonovka vallei

Op de dag van onze tocht staat onze chauffeur ons al op te wachten als wij bepakt en bezakt uit het hotel komen. Een grote jeep met nog een andere gast en de hartelijke chauffeur, Aibek, zijn vandaag ons reisgezelschap. Vanuit ons pension in Cholpon-Ata rijden we naar het dorp Grigorievka. Grigorievka is een etnisch Russisch dorp en dat kun je goed zien aan de typische bouwstijl. Witte huisjes met blauwe houten gevels en versieringen. We houden hier een korte stop en slaan wat proviand in. Zakken met shiski, ronde koekjes met een gat erin en pryanniki, een soort kleine muffinachtige koekjes. Daarna zetten we koers naar de verste vallei, de Semyonovka vallei. Bij het dorp Semyonovka slaan we rechtsaf de enige weg naar de vallei in en rijden een stuk langs de rivier Ak Suu. 

Ondertussen praat de chauffeur honderduit over zijn leven, zijn paarden, zijn vele kampeertochten en wandelingen in de bergen en leren we ook dat onze reisgenoot een leraar geschiedenis uit het Kazachse Shymkent is. Dit leidt later tot grote discussies over de “Nederlandse revolutie” zoals ze dat in Kazachstan op de universiteit leren en de Nederlandse opstand zoals die wij zelf op school leren. Onze hoofdbestemming voor vandaag zijn de drie meren aan het einde van de valleien. En omdat meer nummer drie het hoogste gelegen meer is, gaan we daar het eerst heen. De inmiddels onverharde weg slingert omhoog door het kale maar groene landschap. We komen langs een enorme doormidden gekliefde rots. Duizenden jaren overgeleverd aan de weerselementen zorgden ervoor dat de steen als als het ware werd uitgehold. We houden hier een korte stop. Het waait behoorlijk en nergens is beschutting. We doen onze warme vesten en jassen aan en genieten van het uitzicht over de jailoo maar zijn wel blij als we weer in de warme auto zitten. 

Het eerste meer

Naarmate we verder gaan, wordt de weg smaller en steniger. Ook slingert de weg nu steill naar boven, de berg op. Natuurlijk komen we op het smalste stuk een tegenligger tegen. Onze chauffeur manoeuvreert enorm handig langs de tegenligger. Hij kent hier elk rotsblok en elk steentje. De kinderen zitten achterin de auto en op het steilste stuk gillen ze het uit en slaan hun handen voor hun gezicht. Stel je voor dat de auto het niet houdt en achteruit naar beneden rolt? Allerlei horrorscenario’s passeren de revue. Zo gaat het ongeveer twintig minuten door totdat de weg vlakker wordt en we bovenop de berg zijn aangekomen. Hier bevindt zich het eerste, of eigenlijk derde, meer. 

Voor ons ligt een prachtig, helderblauw bergmeer, omgeven door hoge bomen en felgroene weides. Na ons avontuur op de smalle bergweg, is het de hoogste tijd om uit te rusten. We houden eerst een korte pitstop en daarna gaan we gauw naar de oever van het meer. Mijn oudste en jongste kinderen doen enthousiast hun sokken en schoenen uit om pootje te baden om even later gillend het water weer uit te rennen. Dit water is koud! IJskoud! Ik besluit maar om het er niet op te wagen en mijn middelste kijkt ook sceptisch naar zijn broer en zus. Hij houdt absoluut niet van koude voeten en gaat er liever alleen op uit om de omgeving wat te verkennen. Het is een prachtige omgeving en ik geniet van het uitzicht. Er is slechts een handje vol andere bezoekers. Er is rust, stilte en ruimte. Ideaal! 

Een uur gaat snel voorbij en voor ik het weet zitten we weer allemaal in de auto. Twee kinderen met tintelende voeten en een kind met “behaaglijk warme voeten”. We gaan langs dezelfde steile weg terug als we gekomen zijn en dat betekent dat we nu naar beneden gaan. Dat gaat voor ons gevoel veel sneller en minder spectaculair dan naar boven. En nu zijn wij de tegenligger op het smalle stukje en zien we de angstige gezichten in de tegemoetkomende auto die naar boven gaat. Deze weg is een hele ervaring op zich. 

World Nomad Games

We komen nu weer op de hoogvlakte en we rijden over een onverharde weg met niets dan kale vlaktes voor ons, achter ons en opzij. Na ongeveer een half uurtje wordt de kwaliteit van de weg beter en doemt een grote houten poort voor ons op. We zijn op het terrein waar in 2018 de beroemde World Nomad Games werden gehouden. Het was altijd een droom van mij om erbij te zijn. Dat is helaas niet gelukt maar het is nog steeds indrukwekkend om deze plaats te bezoeken. Er is een enorm lange renbaan, een tribune en een groot podium. Groot, groter, grootst. Dat is het gevoel dat je krijgt als je alles ziet. Een groepje lokale jongens te paard houdt een racewedstrijd. Het is indrukwekkend om de paarden zo over de kale steppe zien te galopperen. De jongens hebben wel een zadel, maar geen rijkleding, geen caps, geen teugels. Paardrijden is voor hen geen sport, maar een way of life. Vanaf de tribune heb ik een adembenemend uitzicht over de grote vlakte. We bekijken ook het podium en mijn dochter maakt een rondje op een paard met een jongetje van nog geen tien jaar oud. Ze vindt het geweldig.

Grigorievka vallei

We verlaten het terrein van de Nomad games en rijden nu een stuk over een open plek langs de rivier. Aan weerskanten zien we grote kuddes paarden. Onze chauffeur lacht en toeters. “Zie je daar” roept hij enthousiast “dat zijn mijn paarden.” Het blijkt dat onze chauffeur een kleine lokale beroemdheid is. Hij groet iedereen en kent elk paard bij naam en leeftijd. En iedereen groet terug. Het tweede meer dat we nu bezoek is lang niet zo groot als het eerste meer en het water is bijna zwart. Er hangt echter wel een prettige, gemoedelijke sfeer. Groepjes paarden grazen langs de oevers en we zien een klein joertkamp voor toeristen. Inmiddels gaat de Semyonovka vallei over in de Grigorievka vallei en zetten we koers naar het derde meer. Dit meer ligt een heel stuk lager en kunnen we alleen van bovenaf bekijken. Ook hier hebben we een prachtig uitzicht.

Verse vis en shashlik

Zo hoog in de bergen is het weer enorm fris en we beginnen allemaal honger te krijgen. We vervolgen onze weg door de Grigorievka vallei en dalen een stuk naar beneden. Na ongeveer een half uurtje wordt het een stuk drukker. Er zijn nu veel binnenlandse toeristen onderweg. We komen bij een aantal joerts die pal langs de wilde rivier staan. De joerts blijken stuk voor stuk kleine restaurantjes te zijn waar onder andere verse vis en shashlik op het menu staan. Alvorens we de joert ingaan doen we eerst onze schoenen uit en zetten deze aan de zijkant van de tent. Volgens lokaal gebruik mogen de schoenen nooit voor de ingang staan. Daarna wassen we onze handen in het wasbakje naast de joert. De kinderen vinden het altijd gezellig in een joert en ze gaan gelijk met gekruiste benen voor een van de lage tafels zitten. Onze gids maakt thee in de traditionele samovar. Als voorgerecht krijgen we salade en room met suiker. Onze kinderen zijn door hun achtergrond en door hun vele bezoeken aan opa en oma in Kazachstan inmiddels vertrouwd met de Centraal-Aziatische keuken. De bestelde shashlik van schapenvlees is sappig en heeft de juiste marinade van ui en azijn. Het vlees is binnen een mum van tijd op. Als toetje volgt er thee met koekjes en honing. 

Goed gevuld stappen we na deze uitgebreide lunch in de auto en rijden door de Grigorievka vallei naar het dorp. Deze vallei staat bekend om de goede honing en langs de weg zijn dan ook een aantal honingverkopers te vinden. We kopen een potje honing zonder scheut en genieten met een stuk brood van het “zoete goud” zoals de honing hier ook wel wordt genoemd. We rijden nu zo langzamerhand de vallei uit. We maken nog wat foto’s naast de wildstromende rivier de Ak Suu maar dan ziet onze tocht er ook echt op. Ben je in Cholpon Ata en wil je de bergen in? Dan is deze tocht zeker een goed idee. 

Nog meer lezen over Kirgizië? Klik hier voor al mijn blogs over reizen met kinderen door Kirgizië

Praktische informatie

• Waar: De Semyonovka en Grigorievka valleien liggen zo’n 60 kilometer ten oosten van Cholpon-Ata. Wij begonnen onze roodtrip bij de verste vallei, de Semyonovka vallei. Rijd hiervoor richting het dorp Semyonovka en ga bij het grote richtingsbord rechtsaf. Er is maar een enkele weg naar de vallei.

• Parkeren: er zijn geen parkeerplaatsen onderweg. Parkeren kan overal zolang je de weg maar niet blokkeert. Parkeren is gratis.

• Openingstijden: 24 uur

• Kosten: je kunt de valleien bezoeken met een huurauto maar ook een excursie boeken. Wij gingen georganiseerd met een kleinschalig reisbureau uit Cholpon-Ata. Prijs: ca 75 dollar voor 1 gezin inclusief auto met chauffeur.

• Tijd nodig: je kunt hier heel lang blijven of slechts een korte excursie maken. Dat hangt helemaal van jezelf af. Wij waren ca. 6 uur onderweg inclusief tussenstops en lunch.

• Extra informatie: Neem warme kleding mee voor onderweg. Het kan ook regenen dus vergeet ook je regenkleding niet. Zorg voor voldoende proviand. Bescherm jezelf en de kinderen tegen de zon en neem voldoende zonnebrandcreme mee. Ga je met een eigen huurauto, tank de auto dan vol want in de valleien is geen mogelijkheid om te tanken.

LET OP: kijk uit voor de vogelscam. In beide valleien zijn veel jongens en mannen onderweg met een roofvogel om toeristen geld afhandig te maken. Ongevraagd wordt er een roofvogel, meestal bij het kind, op de schouder gezet en vervolgens wordt er om geld gevraagd. Als je niet betaalt, halen de jongens er een ouder iemand bij of ze blijven je achtervolgen onder luid geroep. Wil je geen roofvogel op je schouder zetten, maak dan vriendelijk maar duidelijk kenbaar dat je er niet van gediend bent.